Met een lach en een traan blik ik terug op dat ene moment dat ons leven voorgoed veranderde. Dit moment neemt me terug in de tijd naar een zonnige zaterdagvoormiddag in september 2019. Diezelfde week plande ik een bezoekje aan de gynaecoloog. We hadden immers een kinderwens en ik wou graag vernemen of alles goed was met een algemene check up. Positief nieuws, alles zag er goed uit. Ik had tijdens die week net mijn maandstonden achter de rug en het baarmoederslijmvlies was zich opnieuw aan het opbouwen voor de volgende ovulatie. Helemaal gerustgesteld trokken we huiswaarts.

Toch had ik de daaropvolgende dagen een onbestemd gevoel in m’n buik en voelde ik me niet 100% lekker in m’n lijf. Op zaterdagmorgen besloot ik daarom spontaan even een zwangerschapstest te doen, want je wist maar nooit. In plaats van één test, deed ik er meteen twee. Bij beide testen kleurden twee streepjes op. Niet na 5 minuten, maar na 5 seconden. Wauw. Dit was echt. Ik ben ZWANGER. Wat een zalig, hemels gevoel!

Tot enkele minuten daarna … ik opeens hevig bloedverlies had. Ik belde de huisarts, die me adviseerde even af te wachten omdat het zou kunnen gaan om een innestelingsbloeding, net zoals de ‘maandstonden’ die ik enkele dagen geleden had. De hele dag lang bleef dit bloedverlies aanhouden en heviger worden, waardoor mijn man en ik die avond naar de spoedafdeling gingen. Een spoedarts nam bloed af en deed enkele onderzoeken. Met een bang hartje wachtten we op de resultaten. Een uur en half later kregen we te horen dat ik zes weken zwanger was. Zo’n hevig bloedverlies kon echter maar 1 ding betekenen: ‘mevrouw, je hebt 99% kans dat het een miskraam is, het spijt me’.

Van intense vreugde naar intens verdriet. Ik had nooit gedacht dat dit ons zou overkomen. Ik ging op zoek naar die 1% hoop door het lezen van ontelbare online artikels over miskramen, bloedingen, …

Ik huilde en wist met mijn emoties geen blijf. Ik belde de dag erna m’n mama met het droevige nieuws. Ze kwam bij ons langs en adviseerde dat ik best nog even naar een gynaecoloog ging, want een echografie werd niet gedaan op de spoedafdeling.

Op maandagvoormiddag kon ik last-minute terecht bij een gynaecologe van wacht. Met tranen in de ogen vertelde ik ons verhaal, terwijl mijn man naast me zat. ‘Laten we voor alle zekerheid toch eens kijken’, zei ze. Met een echografie onderzocht ze me, terwijl ze plots het geluid op het echoscherm activeerde. Het geluid van een hartslag. Onze baby. Gezond en wel. Opnieuw dat gevoel van intense vreugde. De tranen stroomden over m’n wangen toen ik m’n man aankeek. Een magisch moment dat ik nooit zal vergeten.

De bloedingen bleken innestelingsbloedingen te zijn, wat bij een deel van de zwangere vrouwen wel vaker voorkomt in het begin van de zwangerschap. Ik nam voor de zekerheid medicatie om het kleine vruchtje goed op te houden, waarna dit na een aantal weken helemaal goed kwam. Een kleine negen maanden later is ons meisje geboren. Wat een zalig gevoel!